Τέμπη: Δύο Χρόνια Μετά – Ο Πόνος, οι Ευθύνες και η Δικαιοσύνη που Αργεί

Γράφει η Χρύσα Παρίση

28 Φεβρουαρίου 2023, βράδυ.

Το τρένο κινείται γρήγορα μέσα στη νύχτα. Επιβάτες κουρασμένοι από το ταξίδι, φοιτητές που επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη, εργαζόμενοι που γυρίζουν σπίτι. Δεν ξέρουν ότι σε λίγα λεπτά η ζωή τους θα κρέμεται από μια λανθασμένη εντολή, από ένα σύστημα που δεν λειτούργησε, από μια αλυσίδα παραλείψεων που εκτείνεται δεκαετίες πίσω.

23:21. Δύο τρένα στην ίδια γραμμή. Η σύγκρουση είναι καταστροφική. Φωτιά, καπνός, φωνές που σβήνουν. Γονείς καταφτάνουν, αγωνιούν, ψάχνουν τα ονόματα στις λίστες. Κάποιοι θα επιστρέψουν σπίτι χωρίς τα παιδιά τους.

Δεν είναι «μια τραγωδία που συγκλόνισε τη χώρα». Δεν είναι απλά αριθμοί και ανακοινώσεις. Είναι 57 άνθρωποι που δεν γύρισαν ποτέ. Είναι γονείς που ξυπνούν κάθε πρωί και ζουν τον ίδιο εφιάλτη.

Πώς προχωράς, όταν ξέρεις ότι το παιδί σου χάθηκε εξαιτίας λαθών, παραλείψεων, αλλά και από αδιαφορία, από ανευθυνότητα, από ένα κράτος που δεν έκανε το αυτονόητο;

Δεν υπάρχει παρηγοριά για τέτοιον πόνο. Δεν υπάρχει «καιρός που γιατρεύει».

Τις τελευταίες μέρες, στις μεγάλες συγκεντρώσεις στη μνήμη των θυμάτων, ακούγονταν δυνατά τα ονόματα των παιδιών. Ονόματα που δεν πρέπει να ξεχαστούν, ονόματα που δεν θα ακουστούν ξανά σε μια γιορτή, σε μια αποφοίτηση, σε έναν γάμο.

Αυτά τα παιδιά είχαν το μέλλον μπροστά τους και τους το στέρησαν. Δεν πρόλαβαν να χαρούν, να αγαπήσουν, να κάνουν λάθη, να μάθουν, να γεράσουν.

Τους πήραν τη ζωή πριν προλάβουν να τη ζήσουν.

Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν αναπόφευκτη. Ήταν το αποτέλεσμα ενός σιδηροδρομικού δικτύου που αφέθηκε στην τύχη του.

• Τα συστήματα ασφαλείας υπήρχαν, αλλά δεν λειτούργησαν ποτέ.
• Οι εργαζόμενοι προειδοποιούσαν, αλλά κανείς δεν άκουγε.
• Χρόνια καθυστερήσεων, χρόνια αναβολών, χρόνια αδιαφορίας.

Όλες οι κυβερνήσεις είχαν τις προειδοποιήσεις μπροστά τους. Όλες υπόσχονταν εκσυγχρονισμό. Καμία δεν έκανε όσα έπρεπε στην ώρα τους.

Μετά την τραγωδία, η σημερινή κυβέρνηση εξήγγειλε μέτρα. Πρόσφατα ανακοίνωσε πως, μέχρι το 2027, θα έχει ολοκληρωθεί ο εκσυγχρονισμός των σιδηροδρόμων.

Αλλά γιατί τώρα;

Γιατί οι εξαγγελίες έγιναν μόνο μετά τις μεγάλες συγκεντρώσεις; Γιατί χρειάστηκε να βγει ξανά ο κόσμος στους δρόμους για να ανακοινωθούν έργα που θα έπρεπε να είχαν ολοκληρωθεί εδώ και χρόνια;

Αν δεν υπήρχε αυτή η μαζική αντίδραση, θα είχαν γίνει αυτές οι δεσμεύσεις;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Η ιστορία έχει δείξει πως οι κυβερνήσεις θυμούνται τις τραγωδίες μόνο όταν ο κόσμος διαδηλώνει. Όταν οι πλατείες αδειάζουν, η αδιαφορία επιστρέφει.

Η τραγωδία των Τεμπών δεν είναι “επέτειος”. Δεν είναι μια μέρα που τιμάμε μία φορά τον χρόνο και μετά συνεχίζουμε σαν να μη συνέβη τίποτα.

Είναι μια πληγή που δεν κλείνει. Είναι ένα χρέος για δικαιοσύνη.

Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν η δικαιοσύνη θα φτάσει ποτέ στους υπεύθυνους. Είναι αν θα γίνει κάτι, ώστε να μη θρηνήσουμε ξανά θύματα με τον ίδιο τρόπο.

Γιατί όταν ξεχνάμε, αφήνουμε χώρο στην αδιαφορία.

Και η αδιαφορία σκοτώνει.

Ποτέ ξανά.