21 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα για Σύνδρομο Down.”To Eργαστήρι των Θαυμάτων !”
Εσείς τί θα περιμένατε να αντικρίσετε πηγαίνοντας προς το Εργαστήρι –έργο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Ατόμων με νοητική υστέρηση;
Σίγουρα όχι αυτό που ξεδιπλώθηκε μπροστά μας στρίβοντας στην οδό Αγ.Όρους στα Άνω Λιόσια. Ένα μεγάλο υπερσύγχρονο κτίριο πρωτοποριακής αρχιτεκτονικής και αισθητικής που στεγάζει τα όνειρα και τις πολυετείς προσπάθειες των Γονέων ατόμων με νοητική υστέρηση και των παιδιών τους.
Το Εργαστήρι ιδρύθηκε το 1978 με στόχο την κάλυψη των αναγκών των παιδιών μετά την αποφοίτησή τους στα 18 από τα ειδικά σχολεία μια και έπρεπε να παραμείνουν στο σπίτι αφού δεν υπήρχαν δομές για τη φιλοξενία και την απασχόλησή τους.
Και πολύ περισσότερο δεν θα περιμένατε το θερμό καλωσόρισμα των παιδιών στην είσοδο Μας έσφιξαν με ένα πλατύ χαμόγελο το χέρι λέγοντας το όνομά τους και ζητώντας να μάθουν το δικό μας.
Και οι εκπλήξεις διαδέχθηκαν η μία την άλλη γιατί αυτό το Εργαστήρι είναι μια κυψέλη δημιουργίας, χαράς και αγάπης. Θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε ένα πολύ μικρό κομμάτι από όλα τα θαυμαστά που γίνονται εδώ, ξεκινώντας από την Ζωή Κοντογιάννη Αντιπρόεδρο του Δ.Σ, ένα Διοικητικό Συμβούλιο που αποτελείται αποκλειστικά από γονείς παιδιών με υστέρηση νοητική.
Και να τι μας λέει
Πρώτα απ’ όλα για να ξέρει ο κόσμος για τί πράγμα μιλάμε. Το εργαστήρι οργανώθηκε και ιδρύθηκε από γονείς ατόμων με νοητική υστέρηση και η ανάγκη ήτανε πρωταρχική για μας και για τα παιδιά μας γιατί το κράτος δεν είχε να προτείνει δομές παρά μόνο τα ψυχιατρεία και τα άσυλα για ηλικίες μετά τα 18.΄Ετσι ένας μικρός αριθμός γονέων που είχαμε τα παιδιά μας σε κάποια κέντρα και τελείωναν και μας είπαν τώρα πάρτε τα στο σπίτι και κάντε ό,τι θέλετε, εμείς είπαμε όχι. Ήδη είχαμε δημιουργήσει το Σύλλογο Γονέων του Ιδρύματος «η Θεοτόκος», ξεκινήσαμε από κει και σιγά –σιγά το πράγμα το δουλέψαμε όσο μπορούσαμε, είδαμε τί γίνεται στο εξωτερικό, χτυπήσαμε πόρτες στην αρχή ξεκινήσαμε με έναν χώρο που μας είχαμε δώσει με την βοήθεια του ΟΑΕΔ κάπου στον Σκαραμαγκά, στη συνέχεια νοικιάσαμε ένα μικρό κτίριο στο Βύρωνα και ήταν η στιγμή που βγήκαμε δυναμικά εμείς και τα παιδιά μας έξω και αρχίσαμε και κάναμε εκδηλώσεις και παρουσιάζαμε την δουλειά μας.
Παρουσιάσαμε με πολύ δυναμικό τρόπο τί μπορεί να κάνουν τα άτομα με νοητική υστέρηση όταν είναι κάτω από φροντίδα ,αγάπη, συνεχή εκπαίδευση και όταν τους προσφέρεται δια βίου μάθηση, μια δηλαδή εκ διαμέτρου αντίθετη αντίληψη από αυτή της πολιτείας.
Έτσι μας γνώρισε το ίδρυμα Βουδούρη που θέλησε να μας βοηθήσει να κτίσουμε ένα δικό μας κτήριο. Ήταν η αγωνία μας μεγάλη. Καταφέραμε και βρήκαμε το οικόπεδο αυτό εδώ στα Άνω Λιόσια το οποίο μας το προσέφερε το Υπουργείο Γεωργίας. Δεν σας λέω τί περάσαμε μέχρι να βρούμε αυτό το οικόπεδο, γυρίσαμε όλη την Αττική. Μόλις λέγαμε ότι επρόκειτο να κάνουμε ένα τέτοιο κέντρο υπήρχε μια αρνητική διάθεση. Εδώ μας αγκάλιασε ο Δήμος και με τα χρήματα που μας έδωσε το ίδρυμα Λίλιαν Βουδούρη έβαλε ακόμη περισσότερα και μπορέσαμε και κτίσαμε αυτό το καταπληκτικό κτήριο. Δήμαρχος τότε ήταν ο κ.Παπαδήμας ο οποίος πραγματικά ήταν ο σωτήρας μας, μας βοήθησε ουσιαστικά και ποτέ δεν ακούστηκε γιατί δεν θέλησε να ακουστεί το όνομα του. Του προτείναμε να βάλουμε μια ταμπέλα με το όνομα του στο κτίριο και η απάντηση του ήταν: Όχι δεν θέλω το μόνο που θέλω είναι να ξέρω ότι πηγαίνετε καλά και να έρχομαι πότε- πότε.Θέλω να βλέπω τα χαμόγελα των παιδιών.»
Από κει και μετά άρχισε η μεγάλη αγωνία να στήσουμε τα εργαστήρια να απασχολούνται τα παιδιά μας.Τώρα έχουμε εργαστήρια υφαντικής και ταπητουργίας, εικόνας και κοσμήματος,αγγειοπλαστικής, γενικής χειροτεχνίας,κέντρο δημιουργικής απασχόλησης,κηπουρικής,ειδών δώρου καικυλικείο όπου ετοιμάζουμε αρτοσκευάσματα ,γλυκά . Οι κηπουροί μας που κρατούν όλους αυτούς τους κήπους [που είναι πολλοί και πραγματικά υπέροχοι ] είναι δικά μας παιδιά τα οποία καθοδηγούνται από έναν γεωπόνο.
Τώρα η αγωνία μας είναι καθώς μεγαλώνουμε εμείς οι γονείς τι μέλλει γενέσθαι με τα παιδιά μας όταν δεν θα μπορούμε να τους προσφέρουμε καλή ποιότητα ζωής .Βγήκαμε λοιπόν πάλι δυναμικά βρήκαμε τους Lions,βρήκαμε την Εθνική Τράπεζα και καταφέραμε και κτίσαμε το πρώτο σπίτι δείγμα γραφής για την Ελλάδα Ημιαυτόνομης Διαβίωσης. Υποστηριζόμενης διαβίωσης στην ουσία, που τί σημαίνει; Σημαίνει ότι ζουν μέσα σε κάθε σπίτι μια οικογένεια εννέα παιδιών με δύο ανθρώπους που τα φροντίζουν και με στήριξη μεγάλη από την επιστημονική μας ομάδα.
Εδώ θα είναι το σπίτι των παιδιών εδώ θα μείνουν, θα γεράσουν ,θα έχουν τους φίλους, τους ανθρώπους που θα τα φροντίζουν. Η γειτονιά εδώ μας αγκάλιασε κάναμε πολλή δουλειά για να φτάσουμε ως εδώ. Βγήκαμε τότε και πάλι δυναμικά και εκεί συναντήσαμε την Νανά Κουμπλή
Τι έκανε ακριβώς η Νανά Κουμπλή;
Δουλεύαμε τότε για να κτίσουμε το πρώτο μας σπίτι με τους lions η Νανά ανήκε στους Lions και ήταν η εμψυχώτρια μια πολύ μεγάλης εκδήλωσης που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής και από την οποία μπορέσαμε και μαζέψαμε αρκετά χρήματα και έτσι μπορέσαμε να κτίσουμε ακόμα ένα σπίτι. Εκεί άρχισε η μεγάλη επικοινωνία πρώτα απ’ όλα η ψυχική. Ερχόταν μας έβλεπε αγάπησε τα παιδιά, αγάπησε το έργο μας, είδε ότι θα μπορούσε να κάνει κι άλλα βήματα και να μας βοηθήσει να μη μείνουμε στο πρώτο σπίτι. Έτσι ξεκίνησε ο μεγάλος αγώνας. Κατ αρχάς αγοράσαμε ένα οικόπεδο που χρειαζόταν για να κτιστεί ένα ακόμη σπίτι και για 8 περίπου χρόνια διοργανώναμε διάφορες εκδηλώσεις. Ο Δήμος Παπάγου εκεί ήρθε δυναμικά και τη βοήθησε πάρα πολύ και μέσα από την Νανά βοηθηθήκαμε κι εμείς. Μας προσφέρει την δυνατότητα να κάνει το Αγάπη & Φροντίδα εκδηλώσεις και στο Κηποθέατρο αλλά και στο Αμφιθέατρο του Δήμου .Από την άλλη μεριά δημιουργήθηκε ένα δίκτυο ανθρώπων που πλέον τους έφερνε το Αγάπη & Φροντίδα μας γνώρισαν και μας βοηθούσαν στις εκδηλώσεις μας. Τα περισσότερα μέλη-εθελοντές είναι του Αγάπη & Φροντίδα.
Πώς ξεκίνησε το Αγάπη & Φροντίδα; ρωτάμε τη Νανά Κουμπλή
Η πρόταση έγινε από το Εργαστήρι. Βλέποντας το έργο που έκανα στους Lions στη ΧΕΝ από πολύ μικρή είχα αγάπη γα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και γνωρίζοντας την Αντιπρόεδρο η την Ζωή Κοντογιάννη από τους Lions με πλησίασαν και μου πρότειναν να κάνουμε ένα Σύλλογο φίλων ο όποιος να είναι η συνέχεια του Συλλόγου των Γονέων και Κηδεμόνων και να μας βοηθήσει στην κατασκευή κατοικιών υποστηριζόμενης διαβίωσης. Δέχθηκα με χαρά γιατί γνώριζα και έβλεπα από κοντά την προσπάθεια και την αγάπη σε αυτό που κάνουν. Αυτό που γίνεται εδώ δεν το έχω δει πουθενά. Από τις 8 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ είναι εδώ και προσπαθούν για τα παιδιά τους. Αυτό με συγκίνησε και με έκανε να μπορέσω κι εγώ να σταθώ δίπλα τους να δημιουργήσουν αυτν το Σύλλογο και ξεκινώντας απ αυτό είδα την αγάπη των μελών να μεγαλώνει και να πολλαπλασιάζεται.Κάθε μέρα ο Σύλλογός μας μεγάλωνε μαζί με την την αγάπη . Τώρα έχουμε μεγαλώσει και έχουμε γίνει αρκετά γνωστοί. Άλλοι Σύλλογοι μας προσφέρουν έσοδα με πολλή αγάπη από τις εκδηλώσεις τους και αυτό μας δυναμώνει και μας κάνει να προσπαθούμε ακόμα περισσότερο.
Ο άντρας μου Τάσος Κουμπλής, ο οποίος ήταν Πρόεδρος της Τράπεζας Αττικής μας στήριξε πολύ. Δυστυχώς χάθηκε αλλιώς θα είχαμε ακόμα μεγάλη στήριξη. Ο σύζυγος μου μας έδωσε την χορηγία και ξεκινήσαμε με τους Lions αυτή την μεγάλη εκδήλωση γιατί όπως καταλαβαίνετε δεν γίνεται τέτοια εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής χωρίς μεγάλη χορηγία. Βγάλαμε τότε 62.000€.
Μας βοήθησε και με άλλες δωρεές. Μας βοήθησε ακόμα και με τον θάνατο του. Μαζευτήκανε γύρω στις 50.000€ αντί στεφάνου όλοι έδιναν χρήματα για το Εργαστήρι. Και εγώ είπα ότι πρέπει πλέον να συνεχίσω αυτή την προσπάθεια και να σταθώ δίπλα στο Σύλλογο και προσπαθώ μέχρι σήμερα πάντα να τους βοηθώ μαζί με όλα τα μέλη του Αγάπη και Φροντίδα. Και τώρα πάλι προσπαθούμε και με άλλη εκδήλωση που ετοιμάζουμε να τους βοηθήσουμε ακόμα πιο δυνατά. Ελπίζουμε να τα καταφέρουμε.
Η Ζωή Κοντογιάννη στη συνέχεια μας δίνει μια συνολική εικόνα του Εργαστηρίου
Αυτή τη στιγμή έχουμε 4 σπίτια και μένουν 9 παιδιά στο καθένα άρα 36 παιδιά στεγάζοντα πια μόνιμα εδώ. Τα δύο σπίτια κτίστηκαν από το Αγάπη και Φροντίδα ,ένα από την Εθνική Τράπεζα και τους Lions και τα δύο πρώτα από ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα. Βέβαια δεν έχουν καμία σχέση κτιριακά τα δύο από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα με τα άλλα δύο Αλλά δεν έχει σημασία διότι στέγασαν τα παιδιά μας και εμείς προσπαθούμε όσο είμαστε ακόμη δυνατοί να τα βοηθήσουμε να προσαρμοστούν στην καινούργια τους ζωή γιατί μην ξεχνάτε ότι ο ομφάλιος λώρος των ατόμων με νοητική υστέρηση και των γονιών τους δεν κόβεται εύκολα,είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση και για το γονιό και για το παιδί. Αυτό ήταν και το σκεπτικό να μπορέσουμε τα παιδιά να προσαρμοστούν να τα δούμε να είναι χαρούμενα προσαρμοσμένα προτού εμείς μεγαλώσουμε και μιλήσει η φύση. Απ αυτή την άποψη τώρα υπάρχουν παιδιά που περιμένουν να μπουν σε άλλη κατοικία.
Κάτι δηλαδή σαν λίστα αναμονής;
Σαν λίστα αναμονής πολύ συγκεκριμένη. Είναι 100 παιδιά εδώ. Δεν έχουμε δυνατότητα από τη άλλη μεριά τώρα να κατασκευάσουμε άλλες κατοικίες και ούτε μπορούμε να φανταστούμε ότι τα πράγματα α θα διαφοροποιηθούν τόσο πολύ ώστε ξαφνικά να βρεθούν χορηγοί. Τα πράγματα στενεύουν παρόλα αυτά όμως εμείς επιμένουμε και αυτό που πετύχαμε είναι ότι 36 οικογένειες αυτή τη στιγμή αισθάνονται ότι τα παιδιά τους είναι δια βίου εξασφαλισμένα . Κάτι που ποτέ δεν ελπίζαμε. Ευχόμασταν να μας λυπηθεί ο Θεός και να μας πάρει συγχρόνως με τα παιδιά μας. Τι θα γίνουν τα παιδιά μας όταν φύγουμε εμείς από τη ζωή. Δηλαδή αυτή ήταν η ευχή μας. Τώρα λέμε να ζήσουν να γεράσουν, να είναι χαρούμενα πάντα. Αυτό που λέμε όλοι για τα παιδιά μας
Υπάρχουν παιδιά τα οποία έρχονται απ έξω και παρακολουθούν μαθήματα δηλ που δεν μένουν μέσα;
36 είναι τα παιδιά που μένουν μέσα. Τα υπόλοιπα παιδιά έχουμε δύο υπηρεσιακά λεωφορεία έτσι τα λέμε τα οποία περνούν από διάφορες γειτονιές συγκεντρώνουν τα παιδιά και τα φέρνουν εδώ.
Τα παιδιά θεωρούνται εργαζόμενοι και πληρώνονται με ένα μικρό ποσό .
Σε αυτό το σημείο η Νανά Κουμπλή συμπληρώνει
Εδώ θέλω να τονίσω ότι 10 χρόνια τώρα που είμαι εδώ είδα μια τεράστια διαφορά σ’ αυτά τα παιδιά. Βλέπω τη χαρά στα πρόσωπα των παιδιών και ότι ορισμένα από αυτά έχουν δυνατότητες ,δεξιότητες να κάνουν πράγματα που δεν το περιμέναμε. Κι εγώ επειδή αυτό το έχω ζήσει γιατί ήμουν στην ΧΕΝ και μας ζητήθηκε να βοηθήσουμε παιδιά από την Λέρο και είδα σε τί κατάσταση ήταν βλέπω τώρα πως όταν υπάρχει αυτή η επικοινωνία αυτή η αγάπη και η ζεστασιά αυτά τα παιδιά αλλάζουν εντελώς,γίνονται τελείως διαφορετικά. Σαν τα λουλούδια που ανθίζουν. Και γι αυτό λέω σε όλους ότι αξίζει να ασχολούμαστεκαι να προσφέρουμε εδώ.
Σε εκείνη τη στιγμή ,μπαίνει στο γραφείο ένα από τα παιδιά ο Χάρης , που πλησιάζει τα 40 και μένει σένα από τα σπίτια .Ντυμένος μοντέρνα με ένα καπελάκι , ζητάει να μάθει αν όλα είναι εντάξει.Η κ. Κοντογιάννη τον καθησυχάζει λέγοντας του ότι όλα είναι κάτω από έλεγχο. Και ο Χάρης φεύγει ικανοποιημένος και καθησυχασμένος
Εσείς κα Κοντογιάννη σαν μητέρα ενός παιδιού με νοητική υστέρηση την έκπληξη που νιώσατε στην αρχή και είναι μια δυσάρεστη έκπληξη που βέβαια μπορεί να συμβεί στον καθένα μας πώς μπορεί κανείς να το ξεπεράσει; Μόνος του, με βοήθεια ειδικού γιατί φαντάζομαι ότι είναι ένα πάρα πολύ σκληρό γεγονός.Πώς μπορεί μια μητέρα να αποδεχτεί το παιδί και να απαντήσει στην ερώτηση γιατί σε μένα. Εσείς πώς το αντιμετωπίσατε;
Έτσι κι αλλιώς ήταν το παιδί μου. Εμένα ήταν λίγο ξεχωριστή η περίπτωση γιατί είχα δίδυμα. Γεννήθηκαν δύο παιδιά το ένα γερό και το άλλο επειδή δεν είχε κατάλαβε ο γιατρός ότι είχα δίδυμα έπαθε άπνοια και έτσι δημιουργήθηκε το πρόβλημα. Εγώ είχα κάποιες ειδικές γνώσεις, είμαι κοινωνική λειτουργός και ήξερα πού καταλήγουν και τί μπορούσα να περιμένω ,πού μπορεί να φτάσει το παιδί και αυτό ήταν πολύ σοβαρό ώστε να πάρω ορισμένες αποφάσεις ως προς την στάση ζωής. Το παιδί έμεινε 40 μέρες στην θερμοκοιτίδα και πήγαινα κάθε μέρα, συγχρόνως είχα και ακόμα ένα πάλι πρόωρο γιατί ήταν πολύ μικρός και ο άλλος στο σπίτι. Το θέμα ήταν ότι μέσα σε αυτές τις 40 μέρες είχα μέσα μου δουλέψει ποιά είμαι ,προς τα πού πάω αυτά είναι τα παιδιά μου, αυτός είναι σύζυγός μου, αυτοί είμαστε εμείς, αυτή είναι η κοινωνία και τώρα πρέπει να μην κατεβάσω το κεφάλι. Ήταν πολύ απλό να βάλω τι κεφάλι κάτω σαν την στρουθοκάμηλο. Δεν είχα δικαίωμα ούτε απέναντι στο άλλο μου παιδί ούτε απέναντι στο παιδί αυτό που είχε μεγάλη ανάγκη και από την παρουσία μου και από την αγάπη μου και από την στοργή μου. Νομίζω ότι εγώ αποδέχτηκα την κατάσταση γιατί είχα την γνώση και γιατί κατά κάποιο τρόπο έκανα τις επιλογές μου πολύ νωρίς και δεν κάθισα ούτε να ρωτάω γιατί σε μένα ούτε να φαντάζομαι πράγματα. Ήξερα ότι θα έχουμε πολύ μεγάλα προβλήματα και στο μέλλον και πορεύτηκα με αυτό και αυτή ήταν η επιλογή μου. Όμως δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα για τους άλλους γονείς.
Εμείς είμαστε άνθρωποι γονείς και παιδιά που θα συναντήσετε παντού. Στις καφετέριες, στα θέατρα ,στους κινηματογράφους ,στα μουσεία. Καθημερινά υπάρχει μια κινητικότητα. Πηγαίνουν στο κολυμβητήριο, άλλη ομάδα κάνει ιππασία συνεχώς κάνουν κάτι.
Οι γονείς θέλω να πιστεύω ότι αφού περάσουν ένα πολύ μεγάλο υπαρξιακό θέμα καταφέρνουν αν αποδεχτούν το παιδί τους έτσι όπως είναι.
Αυτή τη στιγμή το Αγάπη και Φροντίδα είναι ένας πολύ δυναμικός φορέας που πραγματικά πέρα από το ότι μας βοηθούν στο κτίσιμο των σπιτιών είναι το ότι μοιράζονται μαζί μας την καθημερινότητα και την οδύνη μας.
Να μας γνωρίζει όλο και περισσότερος κόσμος αυτό έχει σημασία. Το ότι μας γνώρισε αρκετός κόσμος και έρχεται και πάντα μας προσφέρει.
Και ολοκληρώνοντας αυτή τη συνέντευξη η Ζωή Κοντογιάννη μας λέει
Δεν είναι μόνο ότι κάτι βγαίνει οικονομικά είναι και η αποδοχή του διαφορετικού. Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι ο ενήλικας με νοητική στέρηση στην Ελλάδα μέχρι πρότινος ήταν κλεισμένος και δεν έβγαινε σχεδόν ποτέ από το σπίτι. Πρέπει να εκπαιδευτεί μια καινούργια γενιά και να προετοιμαστεί στο δικό τους επίπεδο να μάθει να αποδέχεται αυτούς τους ανθρώπους.
Αυτοί είμαστε περίπου όμως έχουμε πλέον μεγάλο πρόβλημα. Κάποτε είχαμε καταφέρει να μας συμπεριλάβουν στην κρατική επιχορήγηση και το ένα τρίτο των εξόδων μας καλυπτόταν από τον κρατικό κορβανά. Αυτό τώρα πια τελείωσε .Επίσης παίρναμε κάποιες μειωμένες επιχορηγήσεις. Τώρα έχουν κοπεί διότι έρχονται και βλέπουν τα κτίρια και νομίζουν ότι δεν έχουμε ανάγκη. Τώρα ο Σύλλογος Αγάπη & Φροντίδα συγκεντρώνει χρήματα για να βάλουμε φωτοβολταϊκά να πέσει το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος στα σπίτια.
Ο ΕΟΠΠΥ μας χρωστάει ένα εκατομμύριο ευρώ από θεραπείες που γίνονται. Τώρα μας λένε ότι δεν είναι ένα εκατομμύριο αλλά 200.000 και κάποτε θα μας τα δώσουν!
Μετά τη συζήτησή μας επισκεφθήκαμε τα εργαστήρια υφαντικής, αγγειοπλαστικής, τα εργαστήρια μαγειρικής, ζαχαροπλαστικής, το εργαστήρι ειδών δώρων. Παρακολουθήσαμε τα παιδιά σε ένα διάλειμμά τους να τραγουδούν και να χορεύουν με το δάσκαλό τους.
Πλατιά χαμόγελα,η δύναμη και η χαρά της δημιουργίας ,αγάπη,στοργή,φροντίδα,νοιάξιμο για τα παιδιά αυτά ,τα παιδιά μας.
Το Εργαστήρι διαθέτει πλήρως εξοπλισμένη αίθουσα συνεδρίων με ταυτόχρονη μετάφραση και δυνατότητα προβολής που διατίθεται προς ενοικίαση και ένα αίθριο ιδανικό για επιχειρηματικές εκδηλώσεις,ενώ μπορείτε επί τόπου να παραγγείλετε και catering !
Αν θέλετε να συνεισφέρετε στο έργο του Εργαστηρίου σημειώστε ότι μπορείτε να παραγγείλετε ένα πλήρες μενού μια και το catering διαθέτει και κατ’οίκον παράδοση και περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία εδεσμάτων καθώς και ειδών ζαχαροπλαστικής[ τα κουλουράκια τους που δοκιμάσαμε ήταν εξαιρετικά!]Παρασκευάζουν ακόμα και χειροποίητα ζυμαρικά.
Μπορείτε επίσης να αγοράσετε παραδοσιακά υφαντά, κιλίμια, τραπεζομάντηλα, κουρελούδες ,μαξιλάρια,είδη αγγειοπλαστικής,μπομπονιέρες ,μπλούζες,μαντίλια,κοσμήματα.Μια μεγάλη ποικιλία από πολύ όμορφα αντικείμενα φτιαγμένα με γούστο και μεράκι.Για περισσότερες λεπτομέρειες επισκεφθείτε το site τους
ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
Αγ.Όρους 46, Άνω Λιόσια
Τηλ.210 248541-3
e-mail :ergastiri@ath.forthnet.gr
Και σε περίπτωση που θέλετε να ενισχύσετε οικονομικά το Εργαστήρι
Αρ.Λογαριασμού ALPHA BANK :149-002101-0044030