Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ζωγράφος Αλέκος Φασιανός.
Έφυγε απόψε από τη ζωή, ο συνδημότης μας, σπουδαίος ζωγράφος Αλέκος Φασιανός. Ο καλλιτέχνης, που σφράγισε με το έργο του μια ολόκληρη εποχή άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στον Παπάγο έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του Μαρίζα και τα δύο τους παιδιά
Η Δημοτική Αρχή πρόσφατα τίμησε τον μεγάλο ζωγράφο με την ονομασία του εκθεσιακού χώρου του δημαρχείου Παπάγου – Χολαργού, σε «Αίθουσα Αλέκου Φασιανού», ενώ στο παρελθόν ο διακεκριμένος συνδημότης μας είχε τιμηθεί με το βραβείο ευποιίας του Δήμου Παπάγου.
Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε το 1935 κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, ενώ η μητέρα του ήταν φιλόλογος και τον μύησε από τα πρώτα παιδικά του χρόνια στην αρχαιοελληνική παιδεία, και την γαλλική γλώσσα.
Μεγαλώνοντας, σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με καθηγητή τον Γιάννη Μόραλη και το 1960 φεύγει για το Παρίσι για να φοιτήσει στην Ecole des Beaux Arts, σπουδάζοντας την τέχνη της λιθογραφίας για τρία χρόνια, με υποτροφία του Γαλλικού κράτους. Τα έργα του φιλοξενήθηκαν σε σημαντικούς χώρους της γαλλικής πρωτεύουσας , όπως το Κέντρο Πομπιντού, και η Γκαλερί του Ιόλα, ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να εικονογραφήσει ποίηση μεγάλων δημιουργών, όπως του Απολινέρ και του Αραγκόν.
Το χαρακτηριστικό καλλιτεχνικό ύφος του Αλέκου Φασιανού διαμορφώνεται στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Τα τρία βασικά θέματα που έμειναν αναλλοίωτα στη διάρκεια της πορείας του είναι ο άνθρωπος, η φύση και το περιβάλλον. Η σπουδή του ελληνικού πολιτισμού και η ενασχόληση με τις γραφικές τέχνες και τη χαρακτική επηρέασαν και το ζωγραφικό του έργο. Στις πρώτες συνθέσεις του κυριαρχεί η μορφή του αξιωματικού με τα φουσκωτά, κόκκινα μάγουλα, τα φανταχτερά σιρίτια στη στολή και το γελοιογραφικά υποβλητικό ύφος. Σταδιακά οι μορφές κινούνται και αποκτούν δική τους ζωή. Γίνονται ζεύγη που γεμίζουν το χώρο μόλις αγγίζουν η μία την άλλη, μένοντας ωστόσο ενωμένες σχεδιαστικά σε μία μάζα.
«Οταν δεν ζωγραφίζω είμαι δυστυχής» δηλώνει σε παλαιότερη συνέντευξή του ο κ. Φασιανός. Κι όταν δεν κινεί το μολύβι ή το πινέλο πάνω στο χαρτί ή τον καμβά, ζωγραφίζει νοητά, μέσα στο κεφάλι του. Ατελιέ του είναι όπου συναντά την έμπνευση. «Αν δεν έχεις έμπνευση, και το πιο ωραίο ατελιέ να έχεις, δεν μπορείς να προχωρήσεις. Κάνεις όλο τα ίδια. Και οι εμπνεύσεις έρχονται σπάνια», λεει χαρακτηριστικά. Ο Αλέκος Φασιανός είναι ένας μοναδικός άνθρωπος, ακόμη και στον τρόπο που φιλοτεχνεί τους πίνακές του. «Ζωγραφίζω στο πάτωμα, κάποιες φορές, όπως τα παιδιά», τονίζει.
«Είναι κάποια πράγματα που γίνονται αναπόφευκτα, σαν να έχουν προγραφεί από παλιά. Θυμάμαι, όταν ήμουν στη Σχολή Καλών Τεχνών, ζωγράφιζα στο δάπεδο, μπροστά στους συμμαθητές μου». Και μένουν για πάντα. Με αυτή τη φράση ξεκινά ο Αλέκος Φασιανός ένα σημείωμά του στο περιοδικό «Ζυγός» το 1973. Και συνεχίζει να πορεύεται έτσι στη ζωγραφική. Με την περιέργεια, τον ενθουσιασμό, αλλά και τη στάση μικρού παιδιού. «Πολλές φορές έκλαιγα, κρυφά, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι ζωγραφική. Μου άρεσε όμως να απλώνω ένα χρώμα έντονο, ένα κόκκινο ή ένα μπλε σε μια μεγάλη επιφάνεια που να παριστάνει κάτι». Και αυτά που παριστάνει στα έργα του – από τους πρώτους ποδηλάτες που καπνίζουν με ανακατεμένα μαλλιά μέχρι τις «αναμονές» στα αυθαίρετα για ένα πιο άνετο αύριο των νεοελλήνων και από τους ερωτευμένους αγγέλους μέχρι τους αρχαίους θεούς και τους ήρωες – μιλούν ελληνικά, που ω του θαύματος, καταλαβαίνει όλος ο κόσμος.
( βιογραφικό από την γκαλερί Ζουμπουλάκη)