Σ’αυτούς που τα ίδια τους τα πόδια πυροβολούν……

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο πολύτιμα είναι τα πόδια μας; Μας στηρίζουν, κουβαλούν όλο το βάρος  μας, μας πηγαίνουν όπου θέλουμε.

«Δεν με κρατούν τα πόδια μου» συνηθίζουμε να λέμε όταν κουραζόμαστε, « Μου κόβονται τα πόδια» λέμε όταν φοβόμαστε « θέλω να σταθώ στα πόδια μου» λέμε όταν θέλουμε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας. Κι όμως, θεωρούμε πιο σημαντικά άλλα μέρη του σώματος μας γιατί τα πόδια μας τα θεωρούμε δεδομένα….

Έτσι σκεφτόμουν κι εγώ. Θεωρούσα τα πόδια δεδομένα και δεν είχα αναλογιστεί ποτέ την σπουδαιότητά τους, μέχρι που συνέβη κάτι σοβαρό στο οικογενειακό μου περιβάλλον και τότε κατάλαβα πόσο σημαντικά είναι.

Χωρίς τα πόδια δεν μπορείς να κάνεις τίποτα , δεν μπορείς να πας πουθενά. Καθηλώνεσαι…

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι και οι συνεργάτες είναι μεταφορικά και κυριολεκτικά «τα πόδια μας» Είναι οι άνθρωποι που βοηθούν το έργο μας. Είναι εκείνοι που μας στήριξαν και πετύχαμε τους στόχους μας. Χωρίς ικανούς συνεργάτες μόνο ο Superman τα καταφέρνει.

Πολλές φορές ζητάμε να συνεργαστούν μαζί μας άνθρωποι δυνατοί και ικανοί, που μπορούν να βοηθήσουν για να πετύχουμε τους στόχους μας και όταν αυτοί επιτευχθούν τους ….πυροβολούμε.

Ίσως γιατί νιώθουμε ότι απειλούμαστε, ίσως γιατί νομίζουμε ότι μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας, ίσως γιατί απλά τους χρησιμοποιήσαμε και νομίζουμε ότι δεν μας είναι χρήσιμοι πια, ίσως γιατί θέλουμε να προωθήσουμε κάποιους άλλους του φιλικού μας περιβάλλοντος, ελεγχόμενους και υποτακτικούς.

Όμως όλες αυτές οι λανθασμένες επιλογές σαν μπούμερανγκ επιστρέφουν  επάνω μας γιατί όπως είπαμε οι συνεργάτες είναι τα πόδια μας. Πολύτιμοι όλοι.

Γιατί όσοι τα πόδια τους πυροβολούν σύντομα θα καταρρεύσουν  χωρίς καν να προλάβουν να το καταλάβουν!