Το Σύνδρομο του Ψαριού

Όταν το φλας φωτίζει πρόσωπα, αλλά όχι μυαλά

Υπάρχουν άνθρωποι που, μόλις ακουστεί το «ελάτε να βγάλουμε μια φωτογραφία», μεταμορφώνονται. Ξαφνικά αποκτούν τα αντανακλαστικά αθλητή, την αποφασιστικότητα μοντέλου και την ικανότητα να εντοπίζουν με ακρίβεια το κέντρο του κάδρου. Εκεί θέλουν να σταθούν — πάση θυσία.

Αν δεν χωρούν; Κανένα πρόβλημα! Ένα σπρώξιμο προς τα πλάγια, μια δήθεν αυθόρμητη μετακίνηση — και δεν τους ενδιαφέρει αν ο άλλος χάσει την ισορροπία του, αρκεί εκείνοι να βγουν μπροστά.
Συνήθως το καταφέρνουν.

Κι έπειτα έρχεται το βλέμμα. Εκείνο το γνωστό, λάγνο βλέμμα του ψαριού — γυαλιστερό, απλανές, άδειο. Γιατί το ψάρι δεν έχει εγκέφαλο· κι έτσι το βλέμμα του, όσο κι αν προσπαθεί να μαγνητίσει τον φακό, μένει κενό. Μόνο η αντανάκλαση λάμπει — όχι η σκέψη. Το φλας αστράφτει, κι εκείνοι μένουν να χαμογελούν αυτάρεσκα, πεπεισμένοι πως η φωτογραφία είναι επίτευγμα.

Κι όμως, η φωτογραφία δεν είναι απλώς μια εικόνα· είναι αποκάλυψη.
Αποκαλύπτει ποιος θέλει να φαίνεται και ποιος προτιμά να υπάρχει.
Ποιος διεκδικεί τη θέση στο κέντρο και ποιος αφήνει χώρο γύρω του.

Γιατί τελικά, το θέμα δεν είναι ποιος στάθηκε μπροστά.
Είναι ποιος στάθηκε όρθιος —
και ποιος χαμογελά με το σύνδρομο του ψαριού.

 Ο Παραλογιστής

 Σειρά: Τα Παράλογα