Αντιπολίτευση με ευθύνη ή με άρνηση;

Η λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης βασίζεται στον διάλογο, τις διαφορετικές απόψεις και – ιδανικά – στη σύνθεση προτάσεων προς όφελος της τοπικής κοινωνίας. Η αντιπολίτευση έχει έναν θεσμικά κρίσιμο ρόλο: να ελέγχει, να προτείνει, να ασκεί πίεση όπου χρειάζεται, αλλά και να συμβάλλει με υπευθυνότητα σε ζητήματα ουσίας.

Η πρόσφατη καταψήφιση από παρατάξεις της αντιπολίτευσης του Ετήσιου Προγραμματισμού Προσλήψεων για το 2026, φέρνει για άλλη μια φορά στο προσκήνιο το ερώτημα: ποια είναι η στάση που οφείλει να τηρεί η αντιπολίτευση όταν καλείται να τοποθετηθεί σε θέματα που σχετίζονται με τη λειτουργικότητα και τη στελέχωση των δημοτικών υπηρεσιών;

Σε μια συγκυρία όπου η υποστελέχωση είναι γεγονός και οι ανάγκες των δημοτών αυξανόμενες, η καταψήφιση μιας πρότασης χωρίς συγκεκριμένες αντιπροτάσεις ή χωρίς ουσιαστική επιχειρηματολογία, δεν βοηθά τη συζήτηση ούτε ενισχύει τη δημόσια διοίκηση. Αντίθετα, δημιουργεί αμφιβολίες για το κατά πόσο η άσκηση αντιπολίτευσης υπηρετεί το κοινό καλό ή περιορίζεται στην άρνηση για την άρνηση.

Η κριτική είναι θεμιτή και απαραίτητη. Όμως όταν η αντίρρηση δεν συνοδεύεται από ρεαλιστική εναλλακτική ή βασίζεται σε γενικόλογες διαφωνίες, τότε η λειτουργία των θεσμών αποδυναμώνεται. Οι πολίτες δεν περιμένουν από τη μειοψηφία απλώς να αντιδρά – περιμένουν να προτείνει.

Η αντιπολίτευση οφείλει να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Όχι με όρους αντιπαλότητας, αλλά με όρους ευθύνης.