Η Γυναικεία Δύναμη. Ιστορίες γυναικών που ζουν στον Ξενώνα «Φοίβη» Χολαργού

Η Λούση από την Ερυθραία και η Μαρία από το νησί

Χρύσα Παρίση

Από τις περισσότερες δημοσιεύσεις στο facebook διαπιστώνει κανείς ότι, γενικά, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας αντιμετωπίζεται ως μια άλλη «Ημέρα Βαλεντίνου». Όμως η Ημέρα αυτή έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ για άλλους σκοπούς. Κάθε χρόνο ο ΟΗΕ ορίζει και ένα γενικό θέμα. Για το 2016 το θέμα είναι«Δέσμευση για Ισότητα», με στόχο να ενθαρρύνει τις γυναίκες να κάνουν μεγαλύτερα βήματα προς την ισότητα.

Έτσι σκέφθηκα για ακόμα μια φορά να “περάσω” σήμερα, παραμονή της Ημέρας της Γυναίκας  με έναν πιο ουσιαστικό τρόπο, ξεφεύγοντας από τα… εκτός θέματος «χρόνια πολλά» και άλλα παρόμοια. Επισκέφθηκα την «ΦΟΙΒΗ», τον Ξενώνα Φιλοξενίας Γυναικών, στον Χολαργό. Ένα σωματείο που εδώ και δεκαετίες κάνει σημαντικότατο έργο, αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά. Με επικεφαλής εδώ και αρκετά χρόνια την αγαπημένη, ακούραστη κ. Κλαίρη Δανηιλίδου. Η «ΦΟΙΒΗ» φιλοξενεί κατά βάση κακοποιημένες γυναίκες που βρίσκουν εκεί προστασία και στέγη.

Δύο γυναίκες μου διηγηθήκαν την ιστορία τους. Η Λούση, πρόσφυγας από την Ερυθραία,που αυτή την περίοδο φιλοξενείται μαζί με το δυόμιση ετών κοριτσάκι της στον ξενώνα της «Φοίβης» και η Μαρία που είχε διαμείνει παλιότερα στον ξενώνα και είχε περάσει για επίσκεψη. Όταν οι διηγήσεις των δύο γυναικών έφτασαν στο τέλος τους δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ Πόση δύναμη μπορεί να κρύβει μια γυναίκα;

Η Λούση είναι μια πρόσφυγας από την Ερυθραία. Κατόρθωσε και έφυγε από την χώρα μαζί με το κοριτσάκι της.Η Ερυθραία, μία από τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής, κέρδισε την ανεξαρτησία της από την Αιθιοπία το 1993. Βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις των διεθνών καταλόγων ως προς τις πολιτικές ελευθερίες, την ελευθερία έκφρασης, τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Αυθαίρετες συλλήψεις, βασανιστήρια και εξαφανίσεις πολιτικών αντιπάλων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.Έκθεση των Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών κατήγγειλε τον Ιούνιο “συστηματικές, γενικευμένες και κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” από το καθεστώς της Ερυθραίας, σε τέτοια έκταση που μπορεί να συνιστούν “εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.

Η Λούση διηγείται με σπαστά ελληνικά την περιπέτειά της:

«Δεν θέλησα να μείνω στους αιθιοπικούς καταυλισμούς. Εκεί διέτρεχα μεγάλο κίνδυνο, εγώ και το παιδί μου, να κακοποιηθούμε. Προτίμησα να έρθω στην Ελλάδα, όπου είχα περισσότερες πιθανότητες να πάρω άσυλο. Όπως και έγινε. Στην αρχή κάποιοι συμπατριώτες μου παραχώρησαν χώρο στο μπαλκόνι μιας πολυκατοικίας, στην Κυψέλη, για να μένουμε εγώ και το παιδί μου. Δεν είχα χρήματα να  πληρώσω για να μείνουμε μέσα στο διαμέρισμα, ήταν άλλωστε γεμάτο, ο ένας επάνω στον άλλο. Τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης για το παιδί έπαιρνα από την οργάνωση CaritasHellas.

Όταν ο καιρός άρχισε να κρυώνει τα πράγματα δυσκόλεψαν. Οι συμπατριώτες μου, μου είπαν ότι αν δεν πληρώσω δεν υπάρχει περίπτωση να μπούμε μέσα. Μου πρότειναν να εκδίδομαι στην οδό Πατησίων για να εξασφαλίσω κάποια χρήματα. Μου φάνηκε αδιανόητο, αποτρόπαιο, απελπίστηκα. Ζήτησα βοήθεια από την CaritasHellas. Εκείνοι επικοινώνησαν με την Φοίβη η οποία άνοιξε την αγκαλιά της και με δέχθηκε.»

Η Λούση και το μικρό της κοριτσάκι θα μείνουν στον ξενώνα μέχρι να αποκατασταθεί και να μπορέσει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της.

Η ιστορία της Μαρίας:

Η Μαρία κατάγεται από νησί. Η μητέρα έφυγε νωρίς και έτσι ο πατέρας της έφερε στο σπίτι μια άλλη γυναίκα. Η μητριά την έδερνε και την κακοποιούσε σχεδόν κάθε μέρα. Το σώμα της ήταν γεμάτο μώλωπες. Η εικόνα ήταν σοκαριστική.Η μητριά την κλωτσούσε με δύναμη στην κοιλιά  με αποτέλεσμα  να πάθει αδυναμία  της ουροδόχου κύστης και να είναι αναγκασμένη για όλη την υπόλοιπη ζωή της να κυκλοφορεί με καθετήρα.

Και ξαφνικά τυφλώθηκε.Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε, κανένας δεν έλαβε υπ’ όψιν ότι η μητέρα της είχε πεθάνει από διαβήτη που ήταν κληρονομικός. Η Μαρία έπασχε από διαβήτη και τυφλώθηκε. Ο πατέρας αδιάφορος.

Το σπίτι αφιλόξενο, η ζωή αφόρητη. Πήρε την μεγάλη απόφαση και μπήκε στο πλοίο της γραμμής. Πως; Μόνο ο θεός ξέρει που την βρήκε την δύναμη. Έφτασε στον Πειραιά και από κει πήγε στο Σισμανόγλειο. Την ανέλαβαν οι γιατροί και ρύθμισαν το ζάχαρο της. Μόλις σταθεροποιήθηκε την έφεραν στον Ξενώνα. Η ακούραστη κ. Κλαίρη Δανιηλίδου, ψυχή του ξενώνα μερίμνησε να παρακολουθήσει η Μαρία επιμορφωτικά σεμινάρια γραφής Μπράιγ στον Φάρο τυφλών.

Η Μαρία έμεινε στην Φοίβη τρία χρόνια, τελείωσε τα μαθήματα της με άριστα. Στον Φάρο τυφλών γνώρισε και τον Τάκη τον μελλοντικό της σύζυγο ο οποίος είχε επίσης το ίδιο πρόβλημα όρασης. Ο αρραβώνας έγινε στον ξενώνα και ο γάμος λίγους μήνες αργότερα. Σήμερα η Μαρία ζει με τον σύζυγό της στο σπίτι τους και εργάζεται στο τηλεφωνικό κέντρο ενός δήμου.

Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στην ιστοσελίδα kosmonea.gr.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή από επισκέπτες της ιστοσελίδας.