Όταν οι πύραυλοι μιλούν, οι άνθρωποι σωπαίνουν

Οι πύραυλοι πέφτουν. Οι σειρήνες ουρλιάζουν. Τα νοσοκομεία βομβαρδίζονται. Και οι άνθρωποι; Σωπαίνουν.

Ο πόλεμος ανάμεσα σε Ιράν και Ισραήλ δεν είναι μια σύγκρουση που αφορά «τους άλλους». Είναι μια νέα υπενθύμιση – βίαιη, εκκωφαντική – ότι η ανθρωπότητα εξακολουθεί να επιλέγει τη βία. Κι ότι όταν μιλούν τα όπλα, η λογική σωπαίνει μαζί με τους ανθρώπους.

Σε λίγα εικοσιτετράωρα, εκατοντάδες έχουν σκοτωθεί. Παιδιά κοιμούνται στα υπόγεια. Οικογένειες εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Αμάχοι πληρώνουν με το αίμα τους αποφάσεις που ποτέ δεν πήραν.

Η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί. Με δηλώσεις, με «έντονη ανησυχία», με διπλωματικές λέξεις που δεν σώζουν καμία ζωή. Οι αγορές αντιδρούν πιο γρήγορα από τις κυβερνήσεις – και πιο ψυχρά. Η τιμή του πετρελαίου ανεβαίνει. Η τιμή της ανθρώπινης ζωής παραμένει ανυπολόγιστη.

Αυτός είναι ο κόσμος μας το 2025. Ένας κόσμος όπου ο πόλεμος δεν προαναγγέλλεται – απλώς ξεσπά. Κι εμείς; Πόσο θα σωπαίνουμε ακόμα;

Δεν μπορούμε να συνηθίσουμε τους ήχους των σειρήνων. Δεν μπορούμε να γυρίζουμε το βλέμμα. Η φωνή υπέρ της ειρήνης δεν είναι αδυναμία – είναι στάση. Είναι άρνηση να αποδεχτούμε ότι έτσι «είναι τα πράγματα».

Γιατί όταν οι πύραυλοι μιλούν, το μόνο όπλο που απομένει στους ανθρώπους… είναι η φωνή τους.
Αρκεί να μη σωπάσουν όλοι.