Μεταξύ τυριού και αχλαδιού

Στην πολιτική  –και όχι μόνο– πολλά λέγονται δημόσια. Αλλά τα σημαντικά λέγονται αλλού.

Λέγονται σε τραπέζια δύο ατόμων, κάπου ήσυχα, μεταξύ τυριού και αχλαδιού.

Εκεί που το κρασί χαλαρώνει το ύφος και το βλέμμα μαλακώνει.

Εκεί που το φαγητό είναι πρόφαση και η κουβέντα είναι το κυρίως.

Μικρές μπουκιές, μεγάλες κουβέντες.

Τα τραπεζώματα αυτά δεν είναι απλώς φιλικά. Είναι τελετουργικά.

«Να τα πούμε λίγο χαλαρά» – σημαίνει: έχουμε κάτι να κανονίσουμε.

Και συνήθως κανονίζεται.

Παλιά, αυτά τα ραντεβού κλείνονταν αλλιώς.

Με φακέλους χοντρούς, γραβάτες παχιές και υπογραφές πριν φτάσει το κυρίως.

Στην Κηφισιά, σε βεράντες με θέα και σερβιτόρους που ήξεραν να φεύγουν στην ώρα τους.

Δεν συζητούσαν για “στήριξη” ή “ευρύτερες προοπτικές”.

Συζητούσαν για τετραγωνικά. Για οικόπεδα. Για αναθέσεις.

Σήμερα, η αισθητική άλλαξε, η ουσία όχι.

Τα στέκια είναι πιο design, οι μερίδες πιο μικρές, τα κινητά πάνω στο τραπέζι.

Αλλά η δομή ίδια:

– «Έχω κάτι κατά νου για σένα…»

– «Μην ανησυχείς, θα το φροντίσω…»

– «Εσύ είσαι δικός μας…»

Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά.

Τα βλέμματα λένε περισσότερα απ’ τα λόγια.

Και τα τραπεζάκια, όσο μικρά κι αν είναι, χωράνε ολόκληρες συνεργασίες.

Κι αν αναρωτιέστε ποιος έχει το πάνω χέρι, κρατήστε το εξής:

Αυτός που τρώει σιωπηλά, συνήθως παίρνει τα περισσότερα.

Και αυτός που πληρώνει το δείπνο, δεν είναι πάντα εκείνος που κρατά το μαχαίρι.

Στην πολιτική, το πιρούνι κόβει πιο βαθιά απ’ το μικρόφωνο.

Και η σιωπή πάνω από το επιδόρπιο είναι πιο ηχηρή από δέκα συνεδριάσεις.

Όσο για το αχλάδι στο τέλος;

Γλυκό, ζουμερό, ανεξήγητα ακριβό.

Και πάντα δίπλα σε ένα κινητό που ίσως γράφει. Ή φωτογραφίζει.

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα σε δει – ή με ποιον θα φανείς.

 

✍️ Ο Παραλογιστής

📚 Σειρά: Τα Παράλογα